Sulyap sa Nakaraan: Pagbabalik

Ayaw ko na sana alalahanin pa subalit laging nagbabalik sa gunita. Bago pa ito tuluyang ilibing ng tadhana sa puntod ng paglimot, sasariwain kong muli at ibabahagi sa unang pagkakaraon.

Sa edad na 16, nahinto ako sa pag-aaral. Katatapos ko lang noon sa high school sa probinsya sa Central Mindanao. Dahil hindi ako nakapag-aral agad bundod na rin ng kahirapan, nagpaalam ako sa aking Ina na sumama sa Manila sa isang kamag-anak na recruiter.

Fast forward natin dahil mahaba at masalimuot ang susunod na kabanata.

Mahirap ang buhay Manila lalo na kung walang matinong trabaho. Sa isang squatter area kami nakatira noon sa Pasay sa Reclamation Area kung saan nakatayo ngayon ang SM Mall of Asia.

Sumubok ako mag-apply. Naging assistant ako sa isang music studio sa Taytay, Rizal, naging sales representative sa Pasay at assistant tutor sa isang nursery home school sa Pasig. Hindi ako nagtagal nagtagal sa mga trabahong iyon.

Fast track uli tayo. Kabilang sa di ko malilimutan ay noong mag-apply ako sa Ihaw-Ihaw, Kalde-kaldero, Bakahan at Manukan sa may Roxas Boulevard, Pasay City.

Naghahanap sila ng waiter. Dala ko ang aking papeles at nag-apply. Nagkaroon ng konting interview. Sinabihan ako na kailangan nila na magaling unawit dahil pinapaawit din nila ang kanilang crews.

Dahil gusto kong makapagtrabaho, nagpakapal ako ng mukha. Pinapraktis nila ako kasama ang kanilang gitarista at mababait na singing waiters and waitresses.

Gusto kong umurong pero napasubo na ako. Nandoon na ako at nagbabakasakali na makuha ako. Kailangan ko ang trabaho.

Pagkatapos ng praktis ay pinaharap na ako sa mga kumakaing kustomer nila. Nahihiya ako noon lalo pa't tila mayayaman ang mga kustomer.

Kinanta ko ang "Pagbabalik" ng Asin dahil iyon ang memorize ko. Nakikita ko ang samu't saring reaksyon ng mga kustomer. May mga nakangiti at may nagbubulungan. Marahil ay halata nila na nasa audition pa ako dahil iba ang damit ko sa mga crews at ako lang ang di naka-uniform.

Tiniis ko ang hiya sa ngalan ng munting pangarap. Nang matapos ang kantahan ay pinawisan ako. Agad kaming bumalik sa loob sa dressing room ng mga crews.

Para akong naiipit sa nag-uumpugang maiinit na kaldero at kawali hehe. Naisip ko na sadyang nakakahiya lalo na at sumunod na kumanta ay pang Tawag ng Tanghalan ang galing.

Sinabihan ako ng kanilang lider na magpraktis pa ako at bumalik na lang kung magaling na ako.

Habang papalayo ako sa restaurant ay bumabalik sa aking isipin ang mga eksena noong nasa loob ako. Hindi ko na pinangarap bumalik dahil di rin ako papasa. Di naman ako mang-aawit kahit mahilig ako sa musika.

Nagsimula akong muli. Hindi tumigil sa pagbabakasakali at hinanap kung saang sulok nakakubli ang aking mga pangarap. Inanod ako ng panahon pabalik sa Bayang Sinilangan.

Fast forward tayo uli.

Nagpakasakit, nakibaka, nagpagal at nangarap. Nakatapos ng dalawang kurso, nakapagtrabaho sa pamahalaan at pribadong sektor.

Hindi ko inakala na palarin ako at pumabor sa akin ang magandang kapalaran. Ngumiti sa akin ang tadhana na minsang nagbiro. Nakapagtrabaho sa anim na bansa at nakarating na sa labing anim na bansa.

Ngayon ay nasa Nepal ako, isang bansang tinagurian bilang Top of the World. Isa akong humanitarian aid worker bagamat sumasalang din sa development work.

Balang araw ay babalik ako sa Pasay at muling papasok sa restaurant sa Roxas Boulevard hindi para mag-audition kundi para makinig sa himig na minsang umawit sa aking pangarap.

Salamat sa pagbabasa. Marami pang yugto na pwede kong sulatin. Sa ngayon, ito muna.

24 January 2016
Gorkha, Western Area
Nepal