Masasabi
natin na ang buhay ng bawat nilalang ay isang paglalakbay. Ito ay may simula at
tiyak may patutunguhan. Sa bawat yugto ng paglalakbay na ito ay samu't saring
palamuti at pagsubok ang mararanasan.
Ang kahapong dumaan ay
maaaring masaya o malungkot na alalahanin. Maging ano man ang naging kulay ng
nakaraan, patuloy pa rin ang paglalakbay. Hindi lahat ng ngayon ay pawang
ligaya at tagumpay ang matatamasa. Maaaring patuloy pa rin tayong dinadalaw ng
alaala ng kahapon o pagsubok ng kasalukuyan.
Ang
ngayon ang tulay sa pagtahak sa hinaharap. Maaaring hindi natin hawak ang takbo
ng buhay natin o wala tayong kakayahan na baguhin ang magiging kulay ng bukas.
Subalit, mananatiling nakasalalay sa ating mga kamay ang ating ligaya at
kalungkutan.
Nasa
ating balikat kung paano natin haharapin ng may ngiti sa labi ang bawat
pagsubok na kinakaharap. May mga mumunting hiling tayo na maaaring hindi
mapagbigyan ng tadhana pero hindi iyon ang katapusan ng bawat pangarap at
hangarin.
Gustuhin
man natin na mabuo ang lahat ng hangarin ay maaaring kabiguan ang kahaharapin.
Maraming pagsubok at balakid ang magiging banta subalit ang taong handang
magpakasakit at magtagumpay ay hindi yumuyuko sa hamon ng buhay. Hindi na
mahalagang masawi ang bawat nilalang basta ba naman hindi sumusuko.
Lahat
tayo ay may hinaharap hindi lamang mga pagsubok kundi mga tungkulin sa
kanya-kanyang buhay at kapalaran. Minsan tayo binuo sa kahapong dumaan subalit
pinaglayo ng pagkakataon hindi upang magkawatak-watak subalit para mahanap ang
kapalarang nakalaan.
Hindi
na tulad ng dati na mayaman tayo sa oras upang laging magkakasama. Hindi na
tulad ng dati na laging may laya ang katawang lupa sa bawat hangarin. Iba na
ang ngayon, iba na ang inog ng mundo. Nagbago na rin ang mga katungkulan at
tungkulin natin sa buhay.
Nagbago
man ang takbo ng panahon, naiba man ang laging masayang ihip ng hangin, laging
malayo man tayo sa isa't isa, binubuklod pa rin tayo ng kahapong dumaan.
Kailanman ay walang kamatayan ang alaala ng kahapon.
Maaaring
hindi man ganoon kadalas tayo magkikita o magkaka-ugnayan, hindi iyon hadlang
upang limutin ang bawat isa. Dumating na rin tayo sa punto ng kasaysayan na
hindi man nagkikita pero nakakapag-ugnayan hindi lang sa isipan bagkus sa mga
teknolohiyang hatid ng makabagong henerasyon.
Sa
lakbay ng buhay, may kanya-kanya tayong landasing tahak. Hindi alam kung
hanggang saan at hanggang kailan ang paglalakbay na ito. Saan man tayo anurin
ng kapalaran, hindi nagkulang ang kahapon upang maging sapat na ang alaalang
lipas.
Sa
mga bukas pang darating at sa mga bukas na hindi na darating, mahalaga na
minsan ay tayo ay nagkasama. Ang ugnayan natin sa isa't isa bagama't may
hangganan hindi nawa mamamatay. Hangarin natin ang ligaya at tagumpay ng bawat
isa. Saan man tayong sulok naroroon, tayo ay nasa iisang langit pa rin.
